Laatste toevoeging!

Rest ons nog de beloofde foto van het begin van het vorige bericht te plaatsen...!
De complete bouwgroep is hier dus te bewonderen. Eén groep, bestaande uit allemaal prachtige mensen. Samen is er wat moois neergezet!

We zijn weer thuis!

Lieve mensen,

Op veler verzoek zullen we nog een laatste episode aan ons prachtige verhaal toevoegen, gecombineerd met een aantal onovertroffen foto's van onze prestatie en ook van de gehele groep bouwers die aan ons project hebben meegedaan.

Laten we voor deze keer eens achteraan beginnen: Hier ziet u een prachtig plaatje van onze zeer warme en welkome ontvangst op het vliegveld van Brussel, zaterdagmorgen omstreeks 08.00 uur.

Even waren we bang dat we, omdat ons vliegtuig nogal snel had gevlogen (ja echt!) zelfs nog eerder ter plaatse zouden zijn dan ons ontvangstcomité, maar helaas werden we bij de bagageband waar we onze koffers terugkregen alsnog vertraagd. Voor de mensen die vanuit Nieuw-Lekkerland met de bus onderweg waren kwam dit juist goed uit: daardoor ontmoetten we elkaar precies op tijd.

Onze speciale dank willen we op dit moment dan natuurlijk richten tot enkele achtergebleven dames die zeer nijver het initiatief en de uitvoer van het prachtige spandoek van enorme afmetingen (6 meter lang!) op zich hebben genomen. Met name Christine Bikker verdient voor dit werk vermelding, zo hebben we ons laten vertellen. De tekst op het spandoek spreekt voor zich!

De terugreis verliep, bij elkaar genomen, een stuk voordeliger dan de heenreis. Allereerst waren we beduidend minder reistijd kwijt dan op de heenweg, want er was geen vertraging en bovendien duurde de lange vlucht over de Atlantische Oceaan (Atlanta-Brussel) deze keer ruim 2 uur korter dan op de heenweg. Dat betekent dat we gemiddeld meer dan 20% sneller hebben gevlogen: 1000 km/h in plaats van 800 km/h! Dat dit mogelijk is heeft volgens kenners te maken met de windrichting op 10 km hoogte, en ook, voor wie echt geïnteresseerd is, met het feit dat we deze keer tegen de draairichting van de aarde in hebben gevlogen.

De reis zelf had nog een prettige, en deze keer minder hectische onderbreking in Atlanta, waar we onder het genot van heerlijk live pianospel hebben genoten van een lekker koud biertje op een soort terras. (De kwaliteit van het live pianospel werd overigens niet door ons allemaal erkend, vraag dit maar aan Jan Poot of Aart-Jan)

De vorige post van ons weblog hebben we ook in Atlanta geplaatst, maar de toetsen van dat apparaat deden nog het meest denken aan de toetsen van oudere geldautomaten die je in België nog aantreft, of van een telefooncel. Dat de kwaliteit van onze tekst daaronder geleden heeft is misschien door sommigen wel opgemerkt.

Een deel van het verhaal dat we toen nog moesten vertellen, betreft de officiële opening van ons gebouw in Tipitapa. Voor alle mensen die bij het project betrokken zijn, maar ook voor de leden van het kerkje waarvoor we dit gebouw hebben neergezet en voor de buurt als geheel, is het heel belangrijk dat ze een moment hebben waarop ze hun dankbaarheid naar elkaar en vooral ook naar ons kunnen uiten. In Nicaragua zal er dan ook altijd, of het gebouw nu wél of niet af is, een officieel openingsmoment plaatsvinden.

Zo was het dus ook op donderdagmiddag 11 december, omstreeks 17.00. Zoals al eerder beschreven, zijn wij deze dag aan het einde van de ochtend al gestopt met werken, en zijn we na de lunch onze souvenirs gaan inkopen op de markt in Masaya.

We lieten de bouwplaats achter met een enorme voorraad materialen en afval, en amper een plek om met 45 man (alle medewerkers samen) rond te lopen. Er was een hoop grind, twee grote hopen zand, een hoop hout, zakken cement, staalprofielen en stapels bakstenen. Ons werd gezegd dat we op het terrein zelf de openingsdienst zouden gaan houden, maar dan zou er nog heel wat opgeruimd moeten worden!

Een leuke impressie van de drukte op de bouwplaats is hiernaast/hierboven te zien: deze foto is genomen vanuit de ingang van het terrein aan de straat, naar het gebouw toe. Het gebouw is L-vormig, en het niet zichtbare gedeelte bevindt zich als het ware links van de foto, weer in de richting van de straat.

Echter, toen we omstreeks 17.00 weer aankwamen bij het project, had daar inderdaad een enorme schoonmaak plaatsgevonden. De hoop grind was weg, de tent waaronder onze sleutelbewaarster Yorleni de hele dag zat, was weg, alle materialen waren ín het gebouw gelegd, en er was zowaar ruimte om alle banken uit de kerk neer te kunnen zetten als zitplaatsen voor het publiek.

Vergeleken bij het werk wat wél verricht was, is het dus een kleinigheid te noemen dat Humberto nog was vergeten om de hoofdleiding van de electriciteit aan te sluiten en het elektra ook te testen. Dat de dienst om 17.00 zou beginnen en dus zeker niet bij daglicht zou eindigen was hem in de drukte even ontschoten. Gelukkig was Peter natuurlijk ook ter plaatse, en met gevaar voor eigen leven is dus de hoofdleiding ter plekke maar doorgeknipt en alsnog op de pas geïnstalleerde groepenkast aangesloten. 20 minuten later hadden we licht..

Uiteindelijk begon de ceremonie dus zo'n 45 minuten later dan gepland, maar dat mocht de pret niet drukken: daardoor het het publiek ook meer tijd om zich in nog grotere getale te verzamelen.

De dienst zelf bestond uit een korte meditatie van Henk Minderhoud n.a.v. het Bijbelgedeelte van een psalm: "Als de Heere het huis niet bouwt, tevergeefs arbeiden de werklieden daaraan". We hebben God gedankt voor de mogelijkheden die door dit gebouw worden geopend voor jongeren uit de wijk, die nu een beroepsopleiding kunnen volgen, en voor alle ruimten die er zijn om kantoren in te richten en vergaderingen te houden voor het onderwijsprogramma.

Alle Nederlandse leden van de bouwgroep kregen een geschenk overhandigd van Dora en Diana, twee jonge dames die werkzaam zijn in het onderwijsprogramma. De Nicaraguense medewerkers van het bouwproject op hun beurt kregen van ons Nederlanders een klein geschenk overhandigd.

Het was prachtig om te zien dat er echt teams zijn gesmeed in die twee korte weken: Kees wilde graag hoogstpersoonlijk het geschenk aan zijn trouwe adjudant Jonathan overhandigen, maar er zijn nog meer voorbeelden te noemen van zulke wederzijdse waardering.

Tijdens de openingsceremonie werd Jan Verheij, als leider van het bouwproject, gevraagd om symbolisch een lint door te knippen, dat gespannen was voor de mooiste ruimte van het gebouw: de ruimte waar al een voltooide tegelvloer ligt en waar ook prachtig timmerwerk aan de gevel is verricht.

Het timmerwerk is vanaf de buitenkant te bewonderen op foto 3, dit is de gevel die zich helemaal aan de uiterst rechtse kant van het gebouw en van het terrein bevindt. Dit prachtige werk is verricht door Theo van der Perk en Jan Deelen. N.B. let ook op de "kippenladder" die ze hebben gefabriceerd om bovenop hun steiger te kunnen komen, dit bij gebrek aan andere deugdelijke ladders...!

Nog even kort iets over de uiteindelijke rol die dit gebouw gaat spelen voor de gemeenschap in Tipitapa: Er zullen in de verschillende lokalen lessen gegeven worden o.a. in computervaardigheid, en ook voor schoonheidsspecialist, één van de meest toegankelijke manieren om een inkomen te verwerven. Het onderwijsprogramma heeft in deze wijk inmiddels zo'n 150 leerlingen. Dit zijn dus leerlingen die hun studiebeurs via dit programma ontvangen om de gewone basisschool en middelbare school in de wijk te bezoeken. Naast hun gewone school kunnen ze hier bijles krijgen in vakken waarvoor dat nodig is, en verder is een onderdeel van het programma ook het deelnemen aan bijbellessen of bijbelstudies. Daarna kunnen ze dan ook in ons programma een beroepsopleiding gaan volgen, of, bij meer wetenschappelijke studenten, een vervolgbeurs krijgen voor een hogere opleiding in Managua, bijvoorbeeld in Engels of in toerisme.

De laatste foto die we hier tonen, is een foto van de laatste werkzaamheden van Gerald aan het dak: de aanleg van de dakplaten die op maat geknabbeld zijn voor de kil. De foto is echter ook een leuk plaatje van de binnenplaats die onder de kap is gecreëerd doordat de buitenmuur daar veel verder het pand in staat: er is van de breedte van 10 meter maar zo'n 4 meter afgesloten, daar bevinden zich de twee kantoren. Rechts op de foto is de grootste en mooiste ruimte, waar Wim al heeft getegeld en waar op de kopgevel ook het houtwerk al was aangebracht. Helemaal links van de foto bevindt zich het huisje waar het gezin zal gaan wonen dat de verzorging van het gebouw op zich zal nemen.

Het is ons helaas niet gelukt om één grote overzichtsfoto te maken van het hele gebouw; daarvoor was het gebouw gewoon te groot! We hopen dat het ondanks dat toch zal lukken om zich een goed beeld te vormen van het project.

Maar ook als dat niet lukt, zijn wij als bouwgroep zelf zéér tevreden over de verrichte prestatie.

Rest ons nog een dankwoord aan onze trouwe lezersgroep... Het was ons een waar genoegen om elke keer de nieuwe informatie door te kunnen geven, in de wetenschap dat er weer een stortvloed aan reacties op zou volgen. Met zeer veel plezier hebben we elke avond weer allemaal alle reacties blaadje voor blaadje doorgelezen (waardoor iedereen nu dus ook op de hoogte is van de warrige uitspraken die Aart-Jan thuis in zijn slaap kan doen). Het was geweldig om zo'n trouwe thuiswacht te hebben; klopt het dat sommigen zelfs tot diep in de nacht opbleven om als eerste een reactie te kunnen geven op de nieuwe tekst!?

Als laatste, als allerlaatste willen we ook op deze plaats nog onze oprechte dankbaarheid aan onze God opschrijven. We hebben de reis veilig in Nieuw-Lekkerland beëindigd, waar we nog met de hele groep en met iedereen die ons op het vliegveld kwam ophalen, een gezamenlijke afsluiting hebben gehad.

Daar hebben we de Heere God gedankt voor zijn nabijheid en zijn zorg over ons, zowel tijdens de reis als tijdens het project. We hebben Psalm 121 gelezen voordat we uit elkaar gingen: "Ik hef mijn ogen op naar de bergen, waar komt mijn hulp vandaan? Mijn hulp is van de Heere, die de hemel en de aarde gemaakt heeft... Hij zal je voet niet laten wankelen, hij slaapt niet, hij sluimert niet, de Wachter van Israel... de Heere houdt de wacht over je gaan en je komen, van nu aan tot in eeuwigheid!"

In deze verwachting, en met dit gebed voor elkaar, zijn we ieder naar ons eigen huis, naar onze eigen familie gegaan. John Verhaar was nog op vakantie in Trinidad & Tobago, maar ook over Hem waakt onze Heere! Wat is het heerlijk om zo samen niet alleen een prachtig bouwproject in een ontwikkelingsland te kunnen neerzetten, maar ook om samen de hoop en de verwachting te delen dat er een God is die, waar we ook zijn, met ons mee gaat, van nu aan, tot in eeuwigheid. Geprezen zij Zijn Naam!

Terugreis

op het moment van schrijen bevinden we ons hoog in de lucht, nog steeds boven nicaragua (dat we geen hoofdletters gebruiken komt doordat er hier in Atlanta, waar we inmiddels gearriveerd zijn, alleen aande linkerkant een shift toets zit en we de tekst opnieuw moeten intypen op van die metalen toetsen.)

we hebben zojuist nog een mooie kers op de taart van ons project gekregen.
ons vliegtuig is precies over de wijk gevlogen waar wij ons nieuwe gebouw hebben gezet, en vanwege de gloednieuwe zinken dakplaten die er sinds woensdag op liggen is het vanuit de lucht heel duidelijk zichtbaar!

we waren rond 11.00 gisteren klaar met bouwen, dat wil zeggen, dat we afgesproken hadden om op die tijd te stoppen. maar de doelstellingen die we hadden, hebben we gehaald.

al het staalwerkv an de dakconstructie zit erin, en het dak is dicht.

rond 9.00 gisterochtend kwam kees van zijn steiger af en trok zijn overall uit. zijn werk zat erop, hij kon gaan uitrusten. dat heeft hij ook gedaan! we hebben samen geconcludeerd dat dit project teveel staalwerk bevatte voor een man, maar kees heeft het toch voor elkaar gekregen! de volgende keer dat we een project doen, meoten we echt twee of drie staalbewerkers meenemen!

wat nu overblijft voor de mensen in nicaragua is veel, heel veel timmerwerk. zowel de kopgevels als ook alle buitenmuren onderhet dak worden bekleed met verticale planken die op een houten raamwerk gespijkerd zullen worden. jan deelen en theo van der perk zijn eergisteren al aan de kopgevel begonnen, waar de bekleding nu bijna af is. derrick en rick hebben gisteren nog in eeen paar vlakkken het raamwerk geplaatst, maar er ontbreekt nog behoorlijk wat. het aantal strekkende meters timmerwerk in het hele pand is zeker 50 meter, met toch wel een gemiddelde hoogte van anderhalve meter.

wim is gistermorgen aan het voegwerk van de tegelvloer begonne, en heeft het uitgelegd aan de twee jongens die hem daarbij hielpen.

toen we om 17.00 s middags terugkwamen van ons bezoek aan de markt van masaya, was het voegwerk netjes afgemaakt.

peter, jan 't jong en jan poot hebben zich sterk gemaakt om alle elektra aan te sluiten in het nederlandse gedeelte van hetpand.

we lieten de bouwplaats achter met veel afval en heel veel overtollige materialen. in masaya zijn we lekker wezen winkelen op de markt, waar we allerlei souvenirs gekocht hebben. we gaan natuurlijk niet vertellen wat we hebben gekcoht, dat blijft een verrassing voor onze lezers!

daarna gingen we naar tipitapa om de officiele opening van het gebouw bij te wonen.

hierbij waren alle medewerkers, kerkleden en andere belangstellenden uit de wijk aanwezig.

helaas is de tidj van de internet verbinding hier op. later weermeer, of tot mrogen!

Twee helden

Deze dag zetten we twee medewerkers uit onze groep voor het voetlicht die nog niet eerder uitgebreid besproken zijn.

Helaas is om technische redenen van deze twee helden geen foto beschikbaar (tenminste, geen aktiefoto), maar dat mag natuurlijk de berichtgeving niet in de weg staan.

De eerste die we u willen noemen is Wim, die, zoals op de foto's van de vorige post al zichtbaar was, niet alleen is begonnen met het tegelen van de grootste ruimte (9x7m), maar dit ook geheel heeft afgemaakt, hierbij trouw bijgestaan door twee Nicaraguaanse medewerkers die lijm voor hem mengden en tegels nat maakten een aangaven. Het resultaat is prachtig, morgen kan deze vloer gevoegd worden en dan kan er nog jaren op gelopen worden!

Wim is van plan om morgen nog een klein vloertje tegels te leggen in een kantoorruimte, en om daarnaast enkele Nicaraguaanse vrouwen te instrueren hoe ze de vloer moeten voegen, waarna dat werk door de mensen van dit land kan worden afgemaakt.

De tweede held van de dag is Gerald Bikker, die vrijwel de gehele dag in de brandende zon bovenop het nieuw te leggen dak heeft gestaan, waar hij platen op hun plek heeft gelegd en heeft vastgeboord (met de inmiddels beroemd geworden Panasonic 14.4v slagboortol).

Gerald heeft vandaag een recordhoeveelheid water gedronken, maar helaas is niet precies bijgehouden hoeveel, anders hadden we waarschijnlijk best een registratie kunnen aanvragen bij het Guinness Book of Records. Dit opgedronken water kwam vervolgens via een omweg weer van de klep van zijn pet af druipen.

Het (letterlijk) oogverblindende resultaat mag zijn dat inmiddels alle gehele dakplaten zijn gelegd. Het stuk dat ontbreekt, is dat wat schuin moet worden afgezaagd op de hoek. Daarvoor hebben we onze "knabbelschaar" meegenomen, een curieus stuk gereedschap wat ze hier in Nicaragua nog nooit hadden gezien.

Kees is inmiddels vrijwel klaar met het laswerk aan de dakconstructie, inclusief de kilgoot die we
hebben aangelegd. Omdat hij vindt dat hij deze weken al genoeg in het nieuws is geweest, besteden we deze dag verder geen aandacht aan zijn werk..

Ook zijn we u nog een uitleg verschuldigd voor de gisteren geplaatste foto van Martha. Ook Martha zelf was zeer ontdaan bij het zien van deze foto, die op een onbewaakt moment genomen werd, onderweg in de bus naar ons exotische zwemparadijs. Veel leden van de groep waren in de bus in slaap gevallen, waaronder ook Martha. Dit gaf ons weer energie om daarna de hele middag volleybal te spelen in het zwembad.

Als laatste melden we u vandaag nog (laatste mogelijkheid) dat er bij sommige mensen een misverstand lijkt te zijn ontstaan over het telefoonnummer dat gebeld kon worden om iemand uit onze groep te spreken te krijgen. We hebben van Henk een mobiele telefoon in bruikleen gekregen, waarop we ALTIJD gebeld kunnen en ook willen worden. De waarschuwing die destijds werd gegeven over dit nummer, was dat mensen die mee gingen naar Nicaragua deze telefoon uitsluitend in noodgevallen mochten gebruiken om mee naar huis te bellen. Dit is dus ook vrijwel nooit gebeurd. We vonden het echter met z'n allen wel vreemd dat we in deze vakantie maar zo weinig telefoontjes hebben ontvangen. Uiteindelijk kwamen we er onderling achter dat bij het thuisfront mogelijk wordt gedacht dat deze telefoon ook vanuit Nederland alleen in noodgevallen mag worden opgebeld...

Nou, dat is dus een misverstand; we wachten allemaal met smart op jullie telefoontjes, en het besluit was snel genomen om jullie dat ook via deze weg te laten weten!

Omdat we dit nummer op dit moment alleen niet bij de hand hebben willen we aan een bereidwillige lezer vragen om het z.s.m. te vermelden in een reactie!!

Vanaf 's morgens 07.00 (Nederland 14:00)_zijn we als groep op de bouw aanwezig, en we blijven dan de hele dag (tot 17.00, Nederland 24.00) bij elkaar. Dus voor deze laatste dag willen we jullie graag aanmoedigen om ons nog eens te bellen.

we zijn erg nieuwsgierig of dit ook verschil maakt...

Dan zullen we u morgen opnieuw van de nieuwste vorderingen op de hoogte brengen.

Nieuwe foto's!

Gisteren middag is er heerlijk gezwommen, volleybal gespeeld en vooral NIET gewerkt...!







Na het zwemmen is er heerlijk gegeten.. Pizza of kip. Het was in iedergeval heerlijk en gezellig!







Hier is het huisje te zien, wat bij het gebouw hoort.








Een foto van het begin van deze morgen. Aan de achterkant is te zien dat er een gedeelte van het dak erop zit.







Deze foto van het einde van de morgen, met dak! Er wordt dus ontzettend hard aan gewerkt!!!







Peter is druk bezig met het aanleggen van elektriciteit.








Ook Wim heeft het druk vandaag met zijn vloer. De tegels liggen op dit moment al tegen de meest rechtse wand aan. Dus ook Wim is al een heel eind!

Een bijzondere dag

Vorige week donderdag hadden we een halve middag apartgezet om lekker te gaan zwemmen in het plaatselijke zwembad. Alles was geregeld, we hadden zwemspullen bij ons, we waren vast van plan om vooral ook wat exotische foto's te schieten voor onze belangstellenden wereldwijd, en het weer was prachtig.

Echter, toen het puntje bij paaltje kwam, waren de heren allemaal zo druk bezig met hun muurtje , hun balkje of hun houtje, dat er van zwemmen niets meer is gekomen. Dit tot teleurstelling van een ander deel van de groep.

We hielden dus deze dag ons hart vast of er weer zo'n tegenvaller zou komen, maar het viel allemaal wonderwel mee.. Misschien scheelde het dat we deze keer een complete bus hadden gereserveerd die natuurlijk niet zomaar kon worden geannuleerd, of misschien gingen de werkzaamheden gewoon lekker vandaag.

Maar goed, we zijn deze keer dus WEL vertrokken naar onze heerlijke exotische bestemming. Jammer dat we het deze keer zonder de exotische foto's moeten stellen, maar die zullen jullie vast nog te zien krijgen wanneer we weer thuis zijn...

In elk geval kunnen we u (compleet met foto) melden dat we inmiddels zijn begonnen met het leggen van de dakplaten. Het is gemakkelijk platen: het zijn lengtes van 6 meter, dus één kant van het dak is gewoon één plaat. We hebben vandaag 12 platen kunnen leggen in het verlengde van de eerste plaat die hier op de foto staat. De hoop is dat we morgen nog een heel eind verder zijn, nu de levering van de platen eindelijk op gang is gekomen. En dat mag natuurlijk ook wel, als we over twee dagen (a.s. donderdag al) de zgn. ' opening' van het gebouw willen meemaken.

We hebben ons er inmiddels bij neergelegd dat het gebouw ten tijde van de opening niet geheel klaar zal zijn, maar zelfs dan is er de komende twee dagen nog voldoende werk voor ons allen! De opening van zo'n gebouw is echter voor de mensen hier in Nicaragua een belangrijk moment om hun dankbaarheid te betuigen voor de hulp die ze van ons als Nederlandse groep krijgen.

Zoals we gisteren vertelden, is John samen met Derrick het houtwerk aan het plaatsen, en ook zijn Jan Deelen en Theo vd Perk nu begonnen met het betimmeren van de kopgevel van het pand (rechterzijde, ook zichtbaar op foto 1).

Voor Wim kwam er deze week plotseling nog een verrassing: we gingen toch tegels leggen! Afgelopen maandag hebben enkele Nicaraguaanse medewerkers de vloer van de grote ruimte (ook al foto 1) uitgevlakt, en deze is dus nu klaar om tegels te gaan leggen. Vandaag zijn de tegels en de lijm geleverd, dus morgen (woensdag) zal Wim daar stevig mee aan de slag kunnen.

Als Wim meer morgen meer dan één ruimte wil tegelen kan dat ook, want inmiddels zijn er nog twee andere ruimtes van een gladde vloer voorzien.

Met het laswerk van Kees ging het deze dag weer goed, hoewel het gewoon veel meer werk is wanneer de ondergrond niet zuiver is uitgemeten, zoals we gisteren vertelden. Ook heeft Kees zijn trouwe hulp Jonathan (getoond op de foto vorige week donderdag) even moeten missen, vanwege een ongeval: Jonathan kreeg de lasspanning die eigenlijk door de aardpool moest lopen, door zijn arm heen.. Hij viel bewusteloos neer, gelukkig op de steiger en niet ernaast! Dat was even schrikken, maar na een uur was hij alweer op de been, alleen nog met wat pijn in zijn arm.

Omdat we deze dag wat laat teruggekomen zijn van het prachtige vulkaanmeer, hebben we nu niet zoveel tijd om nog meer informatie door te geven, behalve dan dat John en Rick van een angstig, maar dapper avontuur zijn teruggekeerd deze dag. Ze hebben het aangedurfd om in twee kajaks het hele meer over te varen en om zelfs bloemetjes van de overkant mee te nemen! Toen ze echter terugkeerden, werd het ineens donker (we zijn immers in de tropen).

later meer, het is nu tijd dat het internetcafe dicht gaat..

Een nieuwe werkweek

Na een overheerlijk weekend met veel vakantie en veel rust, was het vandaag weer tijd om stevig aan de slag te gaan.

Kees was van plan om vandaag alle spanten in het gebouw te lassen. Hij kwam echter van de koude kermis thuis toen we ontdekten dat de muur waarop we de spanten moeten monteren, niet waterpas staat en bovendien aan de achterkant van het pand 15 (!!!) cm langer is dan aan de voorkant. Dit gedeelte van het gebouw stond er al toen wij aankwamen, en is geheel zelfstandig in elkaar gezet door onze Nicaraguaanse broeders. Zij hebben echter meestal geen bouwkundige opleiding, maar doen de dingen meestal gewoon op het zicht en 'ongeveer' goed.

Vandaar dat Kees halverwege de dag echt even moest uitrusten.

Gelukkig kunnen we melden (helaas zonder foto, die komt morgen nog) dat er inmiddels toch weer 4 spanten zijn geplaatst, die, in acht genomen de uitgangssituatie zoals bovenvermeld, buitengewoon netjes staan. Laten we ook niet vergeten dat Kees de hele dag in de brandende zon (het was vandaag warmer dan 35 graden hier!) in een overal over de bouw loopt.

Wat morgen nog overblijft, zijn de twee spanten die voorbij de 90 graden hoek aan de grote dwarsspant moeten worden gelast. Dat wordt nog een mooie klus Kees!

Gelukkig geeft Kees de moed niet snel op, anders dan de foto misschien doet vermoeden.. Vanavond was hij weer helemaal fit en zag hij het allemaal nog best zitten. We doen gewoon wat we kunnen, en wat we niet kunnen blijft tot morgen liggen he!

Verder willen we u graag laten zien dat John samen met Derrick vandaag is begonnen aan het timmerwerk: het plaatsen van de sierpilaren en en steunbalken van een prachtige inheemse houtsoort. Dit belooft een prachtig staaltje ambachtelijke houtbewerking te worden, met beitels, zagen en houtlijm. Het aanzicht van het gebouw krijgt daardoor een mooie klassieke authentieke look, zeker ook vanwege de overdekte binnenplaats die in het gebouw zal ontstaan (op de achtergrond zichtbaar op foto 3).

Het plan is dat overal bovenop de staande muren nog houtwerk van een andere dure houtsoort getimmerd zal worden, om de wanden tot aan het dak te laten doorlopen.

Vandaag hebben een aantal van onze Nicaraguaanse medewerkers zich beziggehouden met het uitvlakken van de betonnen vloer van één van de grote ruimten. Deze vloer is prachtig glad geworden, dus Wim heeft het vooruitzicht dat hij komende woensdag nog een vloer mag tegelen. Daar is hij heel blij mee!

Gisteren (zondag) zijn we als groep samen naar de kerk geweest in Managua, waar we eerder met deze bouwgroep al 2 projecten hebben gedraaid (2001: de kerk; 2004: Casa Holanda). We hebben bekeken hoe het erbij staat, en dit was best bevredigend! We hebben de verwachting dat ons nieuwe gebouw de tand des tijds ook kan doorstaan.

's Middags hebben we nog een bezoek gebracht aan de vulkaan van Masaya, vergezeld van Henk Minderhoud. We hebben ook enkele officieel niet toegankelijke gebieden bewandeld, en die waren eigenlijk echt mooier dan waar je wel mocht komen.. Gek dat ze dat niet openstellen voor publiek zeg!

Ook van deze dag hopen we nog foto's op de site te kunnen plaatsen als ons daarvoor meer tijd gegund wordt.

Morgen hopen we overigens maar een halve dag te gaan werken: we willen natuurlijk ook nog wel iets van dit prachtige land zien, en daarom gaan we (voor sommigen: opnieuw) naar Laguna de Apoyo. De bus die ons zaterdag naar het strand vervoerde, zal ons ook deze keer meenemen.

Het heerlijke van deze werkvakantie is dat je aan de ene kant terug kunt zien op een behoorlijke (zeg gerust: enorme) prestatie die in korte tijd wordt neergezet, voor het welzijn van de gemeenschap hier, maar dat je aan de andere kant ook echt de mogelijkheid hebt om even snel ondergedompeld te worden in een andere cultuur, een andere kerk en een andere geloofsbeleving. Dit verruimt voor ons allemaal onze blik, en daarom raden we het ook iedereen aan om zoiets één of meerdere keren te gaan doen!

Meer informatie en foto's zullen morgen nog geplaatst worden!